- projecten
- intensive care
intensive care
intensive care
‘Het scherm ging uit, de draden los. Eerst grijs, dan wit.’
Op oudejaarsochtend 2008 verongelukten twee jonge mensen. Begin januari 2009 werden ze, enkele dagen na elkaar, begraven. Sindsdien worden ze gemist.
Intensive care vertelt in woord en beeld over het onvoorstelbare en onverwachte van een plotselinge dood. Fotografe Andrea Stultiens legde ziekenhuis, rouwcentrum en uitvaarten vast. Auteur Vrouwkje Tuinman schrijft over rouw en herinnering.
De beelden en gedichten delen hun weinig sentimentele, maar eerder alledaagse benadering van de dood en wat deze losmaakt.
_
tekst en concept: Vrouwkje Tuinman
fotografie en concept: Andrea Stultiens
grafisch ontwerp: Marloes de Laat
© 2010
"Het lag er stil bij. Gistermiddag.
Op een hoekje, in de boekenzaak.
Ik las aanvankelijk inventive care,
omdat het bij de designboeken lag.
En schreef die vondst snel met pen
in de palm van mijn hand.
Stilstaan bij dit stapeltje papier.
Dat me al raakte zonder dat ik een duimbreed
naar binnen was gegaan.
Waarvan de cover niet stil wilde liggen.
Al een glimp laat zien van de binnenkant.
Een boek voor wie even stil wil staan.
Waarbij?
Dacht eerst dat het me liet zien hoe de voor-
begrafenis gaat. En dacht, ik koop het voor
Peter, want hij schrijft al jaren aan zo'n boek.
Over die paar dagen tussen dood en
voorgoed opgeborgen.
En toen werd de vormgever in me wakker.
De bindwijze. De katernen. De papieren.
De foto's. De tekst. De draden van verbondenheid.
De zichtbare liefde voor.
Voor wat? Dat was nog niet duidelijk.
En toen kwam het verdriet. Staand bladerend
in het hoekje met design. Niet mijn verdriet.
Nee toch. Niet mijn verdriet?
En voelbaar werd vorm en voelbaar werd tekst
en de inhoud druppelde als herinneringen aan de eigen
doden in één jaar weer langs mijn wangen.
Wel tien toen in dat donkere jaar.
Jaren geleden. Geleden. Zo was het.
Ik ben nog nooit een boek tegengekomen
dat zo spontaan tegen mij sprak.
In één klap. Mens zijn is en was en is weer zijn.
Hoorbare tekst. Voelbare foto's.
Papier dat me inpakt.
Vorm en inhoud één. Ontsluiting.
Verbinding. Troost. Een bevalling
dit boek van leven en dood.
Staand in de winkel.
Ik ben dr stil van.
En begrijp nu nog weer
beter wat indruk-wekkend is.
En dank jullie van Hanzer-harte
voor zoveel liefdevolheid."
Hartelijke groeten, Hans Boot
‘Het scherm ging uit, de draden los. Eerst grijs, dan wit.’
Op oudejaarsochtend 2008 verongelukten twee jonge mensen. Begin januari 2009 werden ze, enkele dagen na elkaar, begraven. Sindsdien worden ze gemist.
Intensive care vertelt in woord en beeld over het onvoorstelbare en onverwachte van een plotselinge dood. Fotografe Andrea Stultiens legde ziekenhuis, rouwcentrum en uitvaarten vast. Auteur Vrouwkje Tuinman schrijft over rouw en herinnering.
De beelden en gedichten delen hun weinig sentimentele, maar eerder alledaagse benadering van de dood en wat deze losmaakt.
_
tekst en concept: Vrouwkje Tuinman
fotografie en concept: Andrea Stultiens
grafisch ontwerp: Marloes de Laat
© 2010
"Het lag er stil bij. Gistermiddag.
Op een hoekje, in de boekenzaak.
Ik las aanvankelijk inventive care,
omdat het bij de designboeken lag.
En schreef die vondst snel met pen
in de palm van mijn hand.
Stilstaan bij dit stapeltje papier.
Dat me al raakte zonder dat ik een duimbreed
naar binnen was gegaan.
Waarvan de cover niet stil wilde liggen.
Al een glimp laat zien van de binnenkant.
Een boek voor wie even stil wil staan.
Waarbij?
Dacht eerst dat het me liet zien hoe de voor-
begrafenis gaat. En dacht, ik koop het voor
Peter, want hij schrijft al jaren aan zo'n boek.
Over die paar dagen tussen dood en
voorgoed opgeborgen.
En toen werd de vormgever in me wakker.
De bindwijze. De katernen. De papieren.
De foto's. De tekst. De draden van verbondenheid.
De zichtbare liefde voor.
Voor wat? Dat was nog niet duidelijk.
En toen kwam het verdriet. Staand bladerend
in het hoekje met design. Niet mijn verdriet.
Nee toch. Niet mijn verdriet?
En voelbaar werd vorm en voelbaar werd tekst
en de inhoud druppelde als herinneringen aan de eigen
doden in één jaar weer langs mijn wangen.
Wel tien toen in dat donkere jaar.
Jaren geleden. Geleden. Zo was het.
Ik ben nog nooit een boek tegengekomen
dat zo spontaan tegen mij sprak.
In één klap. Mens zijn is en was en is weer zijn.
Hoorbare tekst. Voelbare foto's.
Papier dat me inpakt.
Vorm en inhoud één. Ontsluiting.
Verbinding. Troost. Een bevalling
dit boek van leven en dood.
Staand in de winkel.
Ik ben dr stil van.
En begrijp nu nog weer
beter wat indruk-wekkend is.
En dank jullie van Hanzer-harte
voor zoveel liefdevolheid."
Hartelijke groeten, Hans Boot